Zaterdag 31 mei heb ik de scootmobiel teruggebracht naar vriendin Connie, in Amsterdam Noord.  over het IJ en dan door het dorpsachtige landelijke Oud-Noord. Leuke rit maar wel moeilijk want in de scootmobiel kan je niet overal komen waar je wél kunt lopen of fietsen. In Noord hebben bijvoorbeeld veel stoepen geen op of -afrit. Dus vaak straartjes terug moeten rijden en een andere route moeten zoeken. Daardoor wél veel van Noord gezien! En op driekwart van de reis schee mijn Tomtom ermee uit. Daarna moest ik verder op mijn postduivengevoel, dus ik heb het toch gevonden!
Connie, heel hartelijk bedankt dat ik je scoot mocht lenen, dat ding is een echte lifesaver geweest!

Maandag 2 juni
Wát een drukke ochtend.  Al vroeg had ik een afspraak bij de huisarts,  voor een bloeddrukmeting, Mijn bloeddruk is te hoog, en daarom meten we die om de paar weken. Vorige keer was de onderdruk iets te hoog, déze keer was het nog erger.
Bloeddrukmetingen 201
18 april:   180/105
12 mei:     150/98
2 juni:      180/100

Dus met ingang van vandaag ben ik aan de bloeddrukpillen, Lisinopril Accord 5 mg. Zojuist de eerste genomen. Moet ik iedere dag op hetzelfde tijdstip nemen. Ik wordt er ook nog eens duizelig van, dus ga vanaf morgen die pil dan maar s’avonds slikken. Nu ben ik een verschrikkelijk slechte pillenslikster, d.w.z. het inslikken is geen enkel probleem, maar ik vergeet na een poosje gewoon dat ik ze moest slikken.  En dan kan je natuurlijk zeggen: nou dan moet je eraan denken dat je ze moet nemen… maar dat werkt niet. Ik kom er dan uiteindelijk achter dat ik al een week vergeten ben om die pil te slikken. Of dat ik nooit die laatste 2 pillen van die ene kuur heb geslikt…  Dus hier moet ik echt iets op verzinnen. Bestaan er pillendoosjes met wekkerfunctie?

Daarna nog een bloedsuikertest gedaan, (vingerprik) en dat was oké, geen diabetes voor mij. Waarschijnlijk ook omdat ik over het algemeen redelijk lowcarb eet, geen toegevoegde suikers gebruik en weinig tarwe eet.

Omdat ik uitgezocht wil hebben waarom ik 3 x longontsteking in één jaar heb gekregen ben ik daarna doorgestuurd naar een medewerkster, Loes,  die longmetingen doet. Toevallig had zij een afzegging gehad, waardoor ik nu meteen bij haar terecht kon. Loes maakte me een compliment over mijn coupe: ‘oh wat mooi opgeknipt die achterkant!” Dus nu weet ik zeker dat mijn knip-avontuur van gisteren goed heeft uitgepakt!  Bij haar heb ik een longinhoudstest gedaan. Blazen, blazen, blazen in een pijpje, tot je longen helemaal leeg zijn. Een dat 9 keer, eerst gewoon, en daarna na toediening van een longverwijdend medicijn.  Ik kreeg het steeds benauwder en het resultaat was dan ook niet zo goed.  Loes gaat de resultaten interpreteren en dan kan ik ze met mijn huisarts bespreken. Ze zei wel dat mijn longinhoud ondermaats is, maar dat dat misschien te verwachten was na een recente longontsteking.

Na al dat getest en gedoe, ge-por en ge-prik en die pil ben ik  best heel moe nu, en ik heb het  benauwd. Mijn energie is op, ik moet tegenwoordig al ff liggen als ik naar de Lidl ben geweest.  Me concentreren is ook zoiets, lijkt wel alsof ik door een kop vol watten moet proberen te denken. Heel zwáár allemaal. Ik heb net mijn eerste pil tegen hoge bloeddruk genomen, en ben nu nog duizelig ook. heb het gevoel alsof mijn voorhoofd over mijn oven aan het zakken is. Moet ik om 13.00 ook nog werken en ik kan nu al niet meer. Ik meld me af, en ga mijn bedje even in. In mijn psyche is afmelden/ziekmelden/ziek zijn = zwakte. Ik vind het dus heel erg, maar moet nu echt even gaan liggen. Lichtjes uit!

dinsdag 3 juni:
Drukke werkdag gehad, al was het dan ook maar een halve dag. Omdat de VU website eruit lag kon ik thuis mijn email en afspraken niet inzien. En ik moet naar 2 afspraken. Daarom ben ik een half uur vroeger vertrokken. Eerst even naar mijn werkplek, waar inloggen/opstarten van de computer en de programma’s al een kwartier kost. Daarna snel, snel wat dingen opgelost en Hup! naar het hoofdgebouw voor om 12.30 een afspraak bij de AMD, en om 14.00 een 3 uur durende Algemene Vergadering Secretaresses waarbij de na de div. reorganisatie overgebleven secretaresses van de VU aanwezig waren. Het was maar een bedroevend klein groepje en er misten heel veel gezichten. De meeste secretaresses klagen over hetzelfde: de toegenomen werkdurk, nieuwe manier van werken waarvan de systemen steeds niet werken, computerprogramma’s die het niet doen, klachten vanuit de afdelingen, vermoeidheid, ja ja, met steeds minder mensen steeds meer werk gaan doen, hoe verzinnen ze het!   Ook de stuurgroep was inmiddels gehalveerd! Wel een leuke workshop meegemaakt, over zelfpresentatie en hoe je de eerste indruk kunt beïnvloeden. Veel geleerd! Die workshop liep uit tot halfzes, dus van een halve dag werken was allang geen sprake meer. Thuisgekomen een grote pan met Surinaamse bami gemaakt, met speklapjes en garnalen en heel veel groenten. Daarna om half negen mijn bedje opgezocht en geslapen als een roos, tot de bovenburen om een uurtje of zes, half zeven weer begonnen rond te rennen en iets begonnen te timmeren…

woensdag 4 juni
Naar de chirurg geweest. Goed nieuws, ondanks verstappen en pijntjes en klikkende gewrichten komt mijn knie goed uit de div. trek-duw-en draaitest. Volgens de chirurg was die verstapping niet erg, is de meniscus in orde, is de buigzaamhied heel goed, stabiliteit ook  en is mijn verzwakte conditie door griep/longontsteking/veel liggen de reden dat ik zoveel last van mijn knie heb gehad. ibiza vond hij een hele goede knieentest! Volgens dr. Frenkel komt het klikken en knappen doordat de knieschijf die door de spieren wordt gecorrigeerd en op de juiste plek klikt. Eng is het wel hoor.   Er zit nog maar een klein beetje vocht in de knie, dus die strakke kous werkt ook heel goed. En ja, eerlijk is eerlijk, deze week gaat het dan ook echt een heel stuk beter met het knietje en kan ik zelfs s’morgens trappenlopen.
Hij drukte me nogmaals op het hart dat ik toch wel 300 beenheffingen per dag moet doen, en dan merk ik pas over een maandje of drie enige vooruitgang! Wow, over drie maanden pas! Dus dan ben ik zo ongeveer zevenentwintigduizend beenheffingen verder! Maar fietsen en zwemmen is ook goed.

Oke, ik heb me 3 weken geleden dus toch wel echt flink verstapt. Ik was er al bang voor want ik stapte iets naar achteren, voelde in mijn knieholte een tikje en een scherpe pijn. Moest echt ff gaan zitten. Kleine stap, grote gevolgen want sindsdien is mijn knie, die toch echt heel goed aan de beterende hand was, weer een heel stuk slechter geworden.
Op vakantie is dat helaas ook niet minder geworden (en dat had ik wel gehoopt).
Inmiddels is het zo dat de knie om de 3 a 4 passen knakt en knapt, niet meer soepel kan buigen, pijn doet, en de enkel wordt in de loop van de dag steeds dikker. Lopen kan ik zonder stok of krukken, maar ik strompel.  Allemaal niet goed dus! Gisteren ben ik bij  Sido Vleer geweest. Sido heeft een fysioterapiepraktijk op de VU.  Hij heeft naar me geluisterd, de knie bekeken, wat geduwd en getrokken maar wilde er niet teveel aankomen want kan natuurlijk aan de buitenkant niet zien hoe het er aan de binnenkant voorstaat. Hij zei wel dat de knie dik was en wat warmer aanvoelde dan de andere knie. Sido raadde me wel aan om weer een drukverband of tube te gaan dragen, om zo de zwelling onder controle te houden. En dan echt van onder de enkel tot boven de knie.
Da’s nog niet zo gemakkelijk als je van die flinke benen hebt zoals ik, want zo’n tube rolt dan steeds af en dat knelt.
Ook de verpleegster die me een tube moest aanmeten (boel gepruts met een schaar en leukoplast) kreeg het niet voor elkaar. Vond ik (wél handig met schaar, naald en draad) eigenlijk nogal amateuristisch. Ze zorgde er echter wél voor dat ik me iets herinnerde:
In de dans en- modewereld wordt heel veel met panty’s gedaan die per been verschillend zijn, bijvoorbeeld voor één wit been, en één zwart been, of eentje effen en eentje geruit…

Hoe ze dat doen: gewoon twee panty’s nemen en van iedere panty één been wegknippen, maar de tailleband laten zitten. Je draagt dan één panty per been met de taillebanden kruislings over elkaar heen.  Makkelijk zat. Ook dé oplossing voor als je twee dezelfde panty’s hebt met ladders erin. Ergens in de 90’s heeft een bekend merk dit idee uitgewerkt en op de markt gebracht, maar ondanks de supermodellen die het showden is het nooit aangeslagen. Die dingen waren dan ook echt vreselijk duur!

Maar zelf doen is een makkie. En blijkbaar ook nog er supercool, want er is online  een heleboel info over te vinden. Rihanna is geregeld in leggings met maar één been te vinden, Byoncé… Ook op IBIZA liepen de meiden zo rond. (ga ik niet doen, wahahaha)

Ik ga straks dus ff een dikke panty of legging bij de HEMA kopen, en daarvan zal ik dan de rechterkant gaan dragen, om mijn zielige been.

Op 4 juni heb ik weer een afspraak bij dr. Frenkel, hij is nu met vakantie. Hopelijk gaat het dan iets beter met mijn knie,  maar ik verwacht het eigenlijk niet hoor!

En ja hoor, ik draag het nu al 4 dagen en het werkt perfect, zit goed, is onzichtbaar onder kleding en bovenal: houdt de zwelling in mijn knie en enkel onder controle. Geeft ook wat extra steun bij het lopen, dus dubbele winst. Dit had ik 2 maanden geleden al moeten bedenken!

26 april 2014: terug in de lappenamand.
Ik loop al sinds gisteren te klapperen van de stress, mijn hart raced, ik ben bloed zenuwachtig en loop op eieren. Iedere keer als ik de buren op de trap hoor (en ze lopen niet bepaald zachtjes) verwacht ik verdere uitingen van agressie naar ons toe. Er gebeurt niets, maar de spanning is te snijden.
Ik ben echt bang en nu verstap ik me ook nog. KRAK! Mijn knie knakt ineens naar achteren en ik moet echt ff gaan zitten wegens de heftige pijn en de schrik. Het gevoel van instabiliteit is weer helemaal terug en ik loop ineens ook weer erg mank. Oeioeioei! Wegens de stressflow waar we momenteel in zitten en het gebonk op de vloer is thuis blijven niet bepaald wat we willen doen, maar mijn lief is helemaal over zijn toeren en ik kan ff niet lopen,  en het is koningsdag dus overal beredruk. En onze auto heeft een platte band. No way out! Er zit niets anders op dan thuisblijven en doorbijten. Ik houd me dit weekeinde in ieder geval héél rustig en loop zo min mogelijk. Ik slaap alleen maar korte beetjes om dan weer wakker te schrikken. Wij zijn 2 hoopjes ellende. Oh wat haat ik dit huis! Het is een gevangenis.

29 april.
Slapen is nu echt een probleem geworden, teveel stress, te onrustig. Wakker liggend luisterend naar mijn ademhaling merk ik een ratelend geluidje op in mijn long, als ik op mijn linkerzijde lig .  Links is  mijn ‘in slaap val kant”.  De komende dagen wordt dit rateltje steeds luider en begin ik me zorgen te maken. Dat rammeltje klinkt bekend…

1 mei
Omdat mijn eigen huisarts met vakantie is ga ik deze donderdagochtend bij de vervangende huisarts langs, omdat het rammeltje volgens mij precies zo begint te klinken als toen ik longontsteking had. De huisarts kan niets horen, maar ik moet wel zeggen dat ik vind dat hij ook niet erg zijn best doet om iets te vinden. Binnen 5 minuten sta ik weer buiten. Op het werk merk ik dat ik mijn blik niet goed scherp kan krijgen. Ik heb ijskoude handen en een heel warm gezicht, koppijn en ik heb het benauwd.  Ineens wordt ik straalmisselijk en moet ik overgeven. Oei,  foute boel! Thuis gekomen wordt ik in rap tempo zieker: een echte griep met 38.9 koorts, koude rillingen, zweten, spierpijn, hoofdpijn. Mán ik ben zo ziek als een hond en slapen, ho maar! Volgende dag ziekgemeld. Mijn longen maken inmiddels zoveel herrie dat het me hele nachten wakker houd. Liggen kan zowiezo niet door de hoestaanvallen.

5 mei
Het is Bevrijdingsdag en overal wordt de vrijheid gevierd. Ik bedenk me dat er meerdere soorten van vrijheid zijn: vrijheid van oorlog is er eentje, vrijheid van meningsuiting, maar vrijheid om je eigen leven vorm te geven is ook een belangrijke vrijheid. Die vrijheid moeten op dit moment een heleboel Nederlanders missen, omdat ze, net zoals Pieter en ik, wegens de gewijzigde regelgeving van Europa sinds 2 jaar ineens tussen wal en schip zijn gekomen. Wij verdienen nét teveel voor sociale huur, maar ook te weinig voor de vrije sector.
Ik voel me helemaal niet vrij, wij zitten gevangen in een situatie waar we maar niet uit kunnen komen en die situatie maakt mij letterlijk ziek. Vrijheid is relatief.

Twee weken geleden heb ik een bloedonderzoek laten doen omdat ik steeds zo vreselijk moe ben. Vandaag ga ik bij mijn huisarts langs om de uitslag te bespreken. Met mijn bloed is niets aan de hand, in de kern is mijn lijf goed gezond. Mooi om te weten, en ook dat ik dus ondanks overgewicht geen diabetes en dat soort enge dingen heb. Alleen een lichte bloedarmoede. (yeah, excuus om weer vaker biefstuk te eten).
Met de arts ook het gedoe met de buren, de constante geluidsoverlast en de doorlopende stress besproken. Als ik het allemaal zo op een rijtje zet is het totaal logisch dat ik inmiddels helemaal uitgeput ben! Zij hoort dezelfde klachten ook van andere patiënten en vind het frustrerend dat veel gezondheidsproblemen in onze buurt veroorzaakt worden door de slechte woningen. Maar verder kan zij er natuurlijk ook niets aan helpen.
Zij luistert wél goed naar mijn longen en hoort het rammeltje in mijn linker long wat ik zelf al bijna een week hoor:  een beginnende longontsteking. Ik krijg weer een antibioticakuur. Wow, het is de derde longontsteking in zo’n 14 maanden, en dus ook de derde antibioticakuur. Niet best!

Dus nu heb ik me maar weer ziekgemeld, (en ik was nog 50% ziekgemeld) wat helemaal niet fijn is omdat mijn vervangster met vakantie is, en degene voor wie ik werk ook, want ik zou wel ff op de toko passen.  En zo is mijn woonsituatie direct van invloed op mijn werk.

Het is Bevrijdingsdag en overal wordt de vrijheid gevierd. Ik bedenk me dat er meerdere soorten van vrijheid zijn: vrijheid van oorlog is er eentje, maar vrijheid om je eigen leven vorm te geven is ook een belangrijke vrijheid. Die vrijheid moeten op dit moment een heleboel Nederlanders missen, omdat ze, net zoals Pieter en ik, wegens de regeltjes van Europa sinds 2 jaar ineens tussen wal en schip zijn gekomen: teveel verdienen voor sociale huur, te weinig voor de vrije huurmarkt. Ik voel me helemaal niet vrij, wij zitten gevangen in een situatie waar we maar niet uit kunnen komen en die situatie maakt mij letterlijk ziek.
Vrijheid is relatief.

6 mei
Vannacht iets beter kunnen slapen. Gister nog 38.5 koorts, nu relaxed op 37.4
Ik voel me wel heel raar vandaag: last van een dikke tong, een keel zo droog dat ik bijna stik en moet kokhalzen en mijn eetlust is echt gewoon helemaal weg. (dat laatste vind ik niet erg, hihi) Maar nee, niet goed dus. Huisarts gebeld, symptomen besproken en zij vermoed een allergische reactie op de Amoxicilline. Meteen stoppen met slikken! Andere antibiotica gekregen, met anti-allergie pillen erbij. Ik heb afgesproken om even te wachten met slikken tot Pieter vanavond laat thuis komt, veiligheidshalve. Ik voel inmiddels wel een hele grote aversie tegen nog meer chemisch rommel in mijn lijf stoppen.

28 april, maandag

Vandaag nog een vrije dag, over van het eerder geplande weekeinde met zusje en neefjes, waar ik uiteindelijk niet naartoe kon wegens knie. Wat ben ik blij dat ik niet ben meegegaan! Stel je voor dat ik dan dáár op zo’n vakantiepark door mijn knie was gegaan i.p.v. thuis?! Ik merk dat ik dit lange weekeinde heel erg hard nodig heb gehad, gewoon om te rusten. Na 3 dagen bijna niet lopen (en de deur niet uit geweest zijn) is vandaag de pijn in mijn knie weer terug naar een normaal acceptabel niveau, en de knie kan weer wat beter buigen. Dus die drie dagen rust heb ik echt nodig gehad.
Geeft me wel te denken: doe ik dan toch teveel te snel? Waar liggen mijn grenzen eigenlijk en hoe herken ik ze vóórdat ik er al overheen ben gegaan? Is het fietsen toch teveel of ligt het aan het gebruik van een wandelstok ipv de elleboogkruk. In ieder geval ga ik het deze week veel voorzichtiger aanpakken. Ik hoef alleen di, do en vr te werken,  maandag 5 mei is ook een vrije dag, dus wéér een lang weekeinde en voldoende tijd om uit te rusten.
Fietsen is goed voor de knie, (maar waarom is het dan zo pijnlijk?) en ik moet ook beginnen met krachttraining omdat sterke spieren de kruisband moeten vervangen. Ik weet nog niet goed hoe ik dat moet gaan aanpakken want én naar de VU fietsen, én dan daar trainen, én dan weer naar huis fietsen  is op dit moment duidelijk even teveel van het goede. langzaam opbouwen dus. De truc is om erachter te komen wanneer ik het dan wél zou kunnen gaan doen.
Woensdag zwemmen zou heerlijk zijn, maar ook daar wacht ik nog maar eventjes mee. Moet er immers met de auto naartoe en het is ook een eindje lopen van parkeerterrein naar zwembad. Gek hoe dit soort dingen helemaal niet opvallen als je gewoon kunt lopen. Voor mij zijn dit op het moment echt punten om over na te denken en in te calculeren.
Ik heb best wel moeite met deze: of/of situatie. Ik ben meer een én/én tiepje.

Yeeeeeh, korte trip naar Ibiza geboekt, over een ruime maand ga ik mijn broer en nichtje bezoeken. Ik heb ze al een paar jaar niet gezien en ik mis ze vreselijk!  Ik reken erop dat het lopen ook weer wat beter gaat want op Ibiza doen ze niet aan invalidenvoorzieningen, lage trottoirs of voorzieningen voor degenen die slecht ter been zijn. En de bergen gaan ook niet voor je opzij.  Ze doen wel aan 40 cm hoge stoepranden, heel veel trappen en opstapjes, scooters, omhoog lopende winkelstraatjes, in de rotsen uitgehakte paden, gladde tegels, bergen en dalen en on-afgeschermde gaten in het trottoir. Beetje kunnen kopen is dus we; een pre, maar ik kan nog even aansterken! Ah: om weer terug te zijn in de boezem van mijn familie (grote broer, kleine nichtje en hun aanhang),  ik wordt er helemaal warm van!

21 april, zondag, eerste paasdag
Heerlijk dagje in sauna Amstelland, met vriendinnetje Lydia, die mij is komen halen en brengen. Lekker de hele middag buiten op een bedje in de zon gelegen,  mijn … verbrand, in het zwembad heen en weer gelopen om zo mijn knie te trainen, bitterballen gegeten, gekletst, beetje in het stoombad gezeten en vooral een heerlijke relaxte dag gehad. Boekje gelezen: Honderd jaar eenzaamheid, meesterwerk van Marques die raar genoeg deze week overleden is. Ik had al eerder een mislukte poging gewaagd tot lezen van dit boek, maar pas nu ben ik rijp genoeg om te snappen waar het over gaat. Wow, wat een fijne dag in de zon. Daar was ik aan toe zeg, na alle ellende van de afgelopen maanden. Alleen het bubbelbad kon ik niet in, de instap was te diep.

22 april, maandag 2e paas
Mijn plan voor vandaag: fietsen! Gisteren is mijn fiets terug van de fietsenmaker gekomen. Pieter heeft het allemaal geregeld, de schat. (Het steeds terugkerende gebroken spaken probleem moet nu voor altijd verholpen zijn!) Ik heb me al een week voorgenomen om HET vandaag dan maar te gaan doen: fietsen.
Eerst even wachten tot het is opgehouden met regenen. Ik doe uit voorzorg wel mijn kniebrace om. Een kniebrace zit niet lekker. Het is een dik polypropyleen ding met allemaal verstevigde naden en elastische banden, speciaal voor herstel bij kruisbandletsel. Maar dan ben ik enigszins beschermd voor plotselinge onverwachte verdraaiingen.
Oké, opstappen blijkt al een hele toer want mijn been is zo zwak dat ik hem gewoon niet hoog genoeg kan optillen om over het frame te stappen, mijn knie stribbelt tegen, mijn voet blijft haken en die brace buigt niet echt lekker mee. En mijn andere knie is ook niet meer 100% sinds ik daar twee jaar geleden aan ben geopereerd. Dus daar kan ik ook niet met mijn volle gewicht op staan. Die knie heeft het sinds de recente operatie heel zwaar gehad (letterlijk) en begint nu ook kuren te vertonen en doet pijn. Mooie boel! Sta ik daar met mijn fiets!  Met de hand dus maar het been over het frame getild. Dan blijkt wegrijden een nog veel grotere uitdaging, want ik weet niet hoe ik op het zadel moet komen zonder op het zere been te rusten, en vertrouw mijn knie niet genoeg om erop op de trapper te staan, en ook niet genoeg om me ermee af te zetten. Uiteindelijk posteer ik me tegen een muurtje, ga zitten en begin met het goede been te fietsen. Zere been wordt vanzelf door de trappen opgetild. Dammmmm, wow, wat is mijn knie slap en stroef. Ik vind het eng, maar zet door en maak met het angstzweet op mijn rug een rondje door de buurt: Overtoom,  Hoofdweg, Jan Everstenstraat… Stilstaan bij het stoplicht en dan weer wegfietsen blijkt nog het moeilijkst te zijn. En oh fuck, thuis moet ik afstappen, hoe moet ik dát nu weer aanpakken…  Enerverend en niet bepaald pijnvrij. T is wel weer genoeg voor vandaag.

23 april 2014
Gefietst zonder brace! Voelt onbeschermd, maar gaat een stuk soepeler dan met brace.

Laatste keer naar fysiotherapeut Kashif geweest om daar mijn bezoek aan de chirurg te bespreken. Kashif stelde voor dat dit de laatste afspraak zal zijn bij fysiotherapie de Baarsjes:
A- Omdat het herstel nu heel goed gaat, ik al stukken zonder stok kan lopen, ik netjes mijn oefeningen doe (meestal),  ik nu dagelijks fiets en het gewoon steeds beter gaat, en op schema.
B- Om de kosten een beetje binnen de perken te houden. Ik betaal per keer, want geen aanvullende verzekering, en de rekening loopt inmiddels aardig op. Gelukkig kregen we wat geld terug van de belasting, daar kan ik in ieder geval een deel van de behandelingen van betalen.  Maar omdat ik vanaf nu eigenlijk alleen nog maar zou moeten langskomen om te trainen kan ik dat net zo goed gewoon bij Sportcentrum VU doen. Trainen is gratis voor werknemers en ik kan voor vragen altijd terecht bij Sido Vleer, onze eigen fysiopeut, en natuurlijk bij trainer Mikey.  Kashif blijkt een medische clinic bij Sido te hebben gedaan toen hij nog in opleiding zat. Kleine wereld.

Ik krijg de opdracht en waarschuwing mee om goed te blijven bewegen, geduldig te zijn en vooral niet over mijn grenzen heen te gaan! Ja, ja, dat is wel meteen een van mijn grootste problemen he!

Na fysioterapie loop ik een stukje met de fiets aan de hand in de Jan Evertsenstraat. Ik koop bij Blokker een goedkope wandelstok, handig om die op het werk te laten staan en makkelijker dan de hele tijd met die elleboogkrukken heen en weer slepen. Het is een lelijke stok, maar die ga ik wel eerst ff customizen met mijn hoepel- versieringtapejes en glittersteentjes. Na dit fietsen, lopen en winkelen heb ik toch wel last van mijn knie en ben ik flink moe. Thuis ben ik op de bank in slaap gevallen.

24 april 2014, donderdag.
Nar de VU op de fiets. Stok bij me, krukken thuis gelaten. Opstappen blijft een probleem, maar als ik eenmaal fiets gaat het redelijk. Maar je moet in Amsterdam heel wat keren stilstaan voor stoplichten, en oef…valt niet mee. De eerste paar keer trappen na stilstand is pijnlijk. Ik heb mijn zadel hoog gezet, zodat ik mijn knie niet zo heel diep hoef te buigen, maar nog voel ik weerstand en pijn en stroefheid. Volhouden Tink!
Op het VU plein is de Olympiade aan de gang, een groots outdoor sport event. Erna, mijn baas, zal om 11 uur van een van de gebouwen gaan abseilen, en dus ga ik kijken. En dat stukje lopen is nu nét ff teveel van het goede! De wandelstok geeft me niet voldoende steun en we lopen te zoeken want kunnen Erna niet vinden (het abseilen blijkt een paar uur vertraagd te zijn) en in combi met het fietsen eindig ik met een echt pijnlijke en stramme knie. Moet ik ook nog mee naar huis fietsen! Die stok ipv de elleboogkruk is dus echt even teveel, dat stukje lopen had ik niet moeten doen, ik ben weer eens overmoedig geweest en moet de vooruitgang echt iets langzamer opbouwen. Die avond gaat het thuis lopen ook niet echt lekker. Knie is gelukkig niet dik (d.w.z. niet dikker dan anders, want ik heb echt mijn oma’s benen en dat zijn dikke benen!)

25 april, vrijdag.
Blijkbaar ben ik gisteren echt  flink over de grens gegaan. Stom genoeg merk je dat altijd pas achteraf, en dan is het te laat. In ieder geval kan ik het vandaag rustig aan doen en is het for now weer boodschappen doen in de scootmobiel (Connie, ik ben je eeuwig dankbaar voor het lenen van dat ding!)  En mini stukjes lopen op de elleboog krukken, ipv de wandelstok.
Die wandelstok, daar wacht ik nog maar een weekje mee.
Ik had vandaag en maandag al vrij genomen om met mijn zusje en neefjes een lang weekeinde ergens in een park door te brengen. Maar na mijn ongeval was natuurlijk al duidelijk dat dat voor mij niet haalbaar zou zijn. Jammer, want met z’n vieren hebben we een heleboel lol. Maar die twee jongetjes kosten me ook bergen energie, en die heb ik helaas ff niet in huis.  Ik ga dit extra lange weekeinde dus gewoon lekker uitrusten en hoop echt dat mijn knie snel beter gaat aanvoelen, want ook nu ik hier zit te bloggen heb ik pijn en weet ik niet hoe ik mijn been moet neerzetten. Buigen is ook een stuk moeilijker dan eergisteren. Jakkes!

26 april, koningsdag.
Vanaf gistermiddag enorm in de stress wegens luidkeelse ‘ik trek je kop eraf’ bedreigingen van onze bovenbuurman aan mijn lief. Mijn arme lief had alleen maar gezegd: “Katinka en ik ervaren de laatste tijd wat geluidsoverlast en willen graag een keertje met jullie praten’. Verder dan die ene zin is hij niet gekomen, buurman flipte binnen enkele seconden totaal, ging steeds harder schreeuwen en dreigen. Wij weten ff niet goed hoe hiermee om te gaan. Nare situatie, erg stressvol, slecht geslapen, lief heeft helemaal niet geslapen,  beiden erg moe, terneergeslagen, wat een rotdag. Moe waren we al omdat buurman al vanaf donderdag ons heel vroeg met gebonk/gestamp wakker maakt, vrijdag al om 5:33!
Ben maar wat creatief gaan fröbelen, en daardoor ben ik me iets beter gaan voelen.

Enfin, ik had dus al 2 dagen veel last van mijn knie, maar een uurtje geleden deed ik één stapje achteruit, voelde ‘knak; in mijn knieholte, voelde pijn en moest even gaan zitten. Meteen mijn brace weer omgedaan. Kruisband kan het niet zijn, die heb ik immers niet meer, maar ik ben nu bang dat de hechting van de meniscus is losgeschoten. Even aankijken maar.

Zondag 13 april. Vandaag ben ik de hele dag thuis gebleven, en heb ik krukvrij nogal veel rondgelopen. Beetje lopen opruimen en redderen, wassen gedraaid, opgevouwen en weggelegd, vaatwasser leeggeruimd, werkkamertje opgeruimd, lekker aan het kokkerellen geweest, en ook nog een echt prachtige rok met shirtje gemaakt. Al met al een beetje teveel mijn knie belast want de volgende dag had ik flink last en kon ik hem niet meer goed buigen. Voelde ook erg instabiel en vermoeid, dus toen weer wél de hele dag met de kruk gelopen. Bekaf de hele dag, ook op het werk. Pfoe, een goede balans vinden blijkt best moeilijk!

15 april: Na een dagje heel rustig aan doen is de knie weer een stuk beter dan gisteren. Vandaag een enorme mijlpaal in mijn ‘ op weg naar beter’: we hebben de invaliden-zorg artikelen (douchestoel, rolstoel en bed/leestafeltje) terug gebracht naar het uitleenpunt. Die dingen hebben in de afgelopen weken mijn leven een heel stuk aangenamer gemaakt, maar nu kan ik zonder.
Ik heb meteen een kekke opklapbare wandelstok gekocht, in een panterprint (uiteraard!) die ik nu nog even niet, maar over een poosje wél mag gaan gebruiken als ook de loopkrukken niet meer nodig zullen zijn. Een kniebrace, speciaal voor revalidatie na kruisbandletsel, heb ik gisteren online al besteld. Zo kan ik straks op vakantie hopelijk een beetje voorzichtig uit de voeten.
Morgen, op 16 april heb ik  HET post-op gesprek met dr. Frenkel. Nu hoop ik maar dat ik groen licht krijg en weer mag fietsen, zwemmen (met Claudia) en autorijden…

16 april. ik zit in de wachtkamer van het ziekenhuis, ik wacht al een uur. het loopt vandaag ‘iets’uit. Eindelijk wordt ik door dr. Frenkel gehaald. Zijn eerste opmerking: ‘Nou mevrouw Vos, u loopt nog niet zo goed he? Oh ik zie het, dat heb ik zelf voorgeschreven!’zet meteen de toon voor de rest van het gesprek. De dokter duwt,  trekt , scharniert, buigt door en doet allemaal enge en onprettige dingen met mijn knie. Maar is over het algemeen tevreden met de vooruitgang. Merkt ook nog op dat er minder instabiliteit is dan hij had verwacht, en dat is een goed ding! Nu wordt het tijd om de spieren weer te verstevigen, maar als ik vertel dat ik iedere keer na fysioterapie zo’n stroeve, pijnlijke en stijve  knie heb maant hij me tot voorzichtigheid. Vooral die vermaledijde legpress moet ik toch nog maar even niet doen. Maar verder mag ik eigenlijk alles weer, als ik het maar heel voorzichtig doe en met mate: zwemmen (oppassen met uitglijden), fietsen (oppassen met op en afstappen en met noodstop). Hij raad me aan om meer te gaan lopen, maar ook dit voorzichtig en met mate te doen. Lopen zonder kruk is beter dan met druk, maar liever goed lopen mét kruk dan belabbert lopen zónder kruk. Dus die kruk hou ik nog wel even bij me hoor.
Autorijden mag, maar als ik met een kruk loop ben in niet verzekerd, dus doe maar niet. Ook langere stukken autorijden nog even niet doen.
Kortom: relaxed opbouwen en meer gaan bewegen, maar het mag absoluut geen pijn doen in het gewricht. 4 juni terugkomen. Let vooral goed op je pijngrens en ga daar niet overheen!
Waaaaaaaaa, zwemmen! Ik mag weer zwemmen! En fietsen ook! Fiets komt op zaterdag uit de reparatie, en dan ga ik met Pasen heel voorzichtig en in een heel rustige omgeving een beetje rondfietsen, kijken hoe dat gaat. Kan ik dinsdag misschien lekker met de fiets naar het werk. Freeeeeeeeedom! 1e paas ga ik met vriendinnetje Lydia naar de sauna, daar kan ik dan ook een beetje gaan zwemmen.

Week 5:
Sinds ik op 5 februari mijn knie aan gort knerpste heb ik eindelijk weer wat krachtoefeningen met dé knie mogen doen. Bij Fysioterapie de Baarsjes moest ik op de hometrainer klimmen, en dat is wát moeilijk met krukken en als je één been maar voor 50% mag gebruiken. Fietsbewegingen maken was de eerste paar keer doodeng, ik verwachtte echt dat er iets zou knappen, (nee, een held ben ik echt niet) maar toen dat niet gebeurde kreeg ik meer zelfvertrouwen. Ik heb tien minuten lekker relaxed gefietst. Eraf klimmen was ook weer een hele toer want krukken hebben nogal de neiging om weg te glijden en om te vallen. liefst en bij voorkeur plat op de vloer terwijl je niet mag staan en dus ook niet door de knieen kunt om ze op te rapen.  Toen was de legpress aan de beurt en moest ik eerst 2 sets van 10 keer met beide benen doen, en daarna nog 3 sets met het zere been. Ook dat ging heel goed. Daarna nog een pulley met gewichten en katrollen, en daarna werd mij gezegd dat ik voorzichtig wat meer met één kruk mocht gaan lopen, maar alleen binnenshuis en niet op het werk of op straat.

Ik ben opgetogen over de vooruitgang, maar de volgende dag blijkt het toch wel erg veel van me te hebben gevergd. Ik ben echt doodmoe, misselijk, zielig en mijn knie doet me pijn en is heel stram. Normaliter zou ik dan gewoon een pijnstiller slikken en weer aan het werk gaan, maar deze keer ben ik wijzer. Ik meld me ziek en heb enorm de pest in!

Week 6:
Ik loop thuis nu al een week met maar één kruk en ik doe soms een paar stapjes zonder kruk, maar da’s per ongeluk. Zaterdag ben ik de deur uit gegaan en merkte pas halverwege de straat, op weg naar de stalling en scootmobiel, dat ik maar één kruk bij me had. Oei! Toch maar verder gegaan, want teruggaan betekende nóg meer lopen én nogmaals de trap op en af. Het ging gelukkig allemaal goed, ook toen ik met een rugzakje vol boodschappen weer naar huis liep!

Dinsdag 8 april:
Het advies van de chirurg was: 6 weken 50% belasten en 90 graden buigen. De operatie is nu zes weken geleden en ik probeer heel voorzichtig of mijn been me wel houdt zonder krukken. Dat doet het! Joepie! Thuis durf ik in de douche zonder krukken de 2 stappen naar de handdoek te zetten. Mijn knie breekt niet af dus dat valt weer mee. Echt hoor, ik schijt bagger als ik dit soort dingen uitprobeer. Ik ben vandaag met de taxi en met maar één loopkruk naar de VU gegaan. Ging best!

Woensdag 9 april
Weer fysioterapie, en weer dezelfde oefeningen, plus de mij welbekende oefening waarbij je met een grote bal tussen je rug en de muur kniebuigingen moet doen. Pittig en pijnlijk, maar wel te doen. Ik heb veel meer kracht in mijn benen dan de fysiopeut vermoedde. Het trainen in sportcentrum VU, het decennia keihard dansen, het dagelijkse fietsen, zwemmen en ook het hoepelen betalen zich nu terug. Al deed ik dan geen topsport, bewegen deed ik nog altijd. Van de fysio mag ik nu ook in huis stukjes zonder kruk lopen, op het werk moet ik nog een kruk blijven gebruiken. Voor overige voorschriften (of ik mag fietsen, het OV gebruiken en auto rijden) wachten we het oordeel van dr. Frenkel af. Ik ben opgetogen en loop Pieter tegemoet over de Hoofdweg, blij dat ik een stukje kan en mag lopen. De zon schijnt en ik kan de hele wereld aan! Na zo’n 400 meter slaat de vermoeidheid keihard toe. Thuis gekomen slaap ik van half vijf tot half negen!
De volgende dag wordt ik doodmoe wakker, en dat blijf ik de hele dag.  Ik ben blij dat ik nog maar halve dagen hoef te werken, want eerlijk gezegd kan ik langer werken op dit moment nog niet aan. Poeh hee, wat kan een mens moe zijn!
Ook een zojuist geboekte week naar Ibiza verandert daar niets aan. Ik ga over een maandje, dan kan ik eerst nog wat beter gaan lopen en een beetje aansterken.

En nee hoor, my party days op dat eiland zijn echt al heel lang over want ik ben geen house fan en erger me altijd rot aan die teeeeringherrie. Ik slik geen happy pills, drink geen alcohol en in in die protserige exorbitant dure clubs wil ik ook niet gezien worden.

Ik ga lekker voor de rust, en samen zijn met mijn familie, en lekker chillen bij Ricky in de Putumayo cafe,  kijken naar het bandje waarin mijn broer speelt, misschien even langs bij een optreden van Gipsy Moreno, en…
Maar vooral: zon en energie bijtanken!