maandag 3 maart
1e keer bij fysioterapie geweest. Eerst douchen, aankleden en dan even bijkomen, duizelig van de inspanning (heb ik lage bloeddruk van het stilzitten misschien?) Daarna de trap af, wát een opgave! In de auto stappen is niet gemakkelijk want ik krijg mijn been er niet goed in omdat ie niet goed kan buigen. De stoel staat al maximaal naar achteren… half bij Pieter op schoot zittend lukt het alsnog. Pieter brengt me naar  fysioterapie de Baarsjes, mijn manueel therapeut is Kashif Minhas. Kashif hoort mijn verhaal, bekijkt de foto’s,  bekijkt mijn been. Beetje buigen, beetje strekken… ik merk dat mijn been enorm stijf is en ik bijna geen controle erover heb. Niet fijn , maar dat is te verwachten naar deze operatie, we gaan eraan werken om de boel weer stabiel te krijgen en mij weer zelfvertrouwen te geven bij het lopen (want ik ben erg bang geworden dat mijn been weer onder me zal wegklappen en ook dat het onherstelbaar kapot zal gaan). Kashif  geeft me vier oefeningen die ik komende paar dagen moet doen.
Ook wil hij zien hoe ik met stokken loop, en dat blijk ik natuurlijk helemaal fout te doen, maar dat komt omdat ik mijn been niet mocht buigen en ook omdat ik erg bang ben om te vallen. Buigen mag vanaf nu wel weer, maar voorzichtig en niet verder dan in een rechte hoek, en ik mag het been maar 50% belasten. Die belasting moet eerst goed geoefend worden met een weegschaal, want hóe weet je nou wat 50% is en hoe dat dan voelt?
Kashif raad me aan om in ieder geval nog twee weken thuis te blijven (zien hoe het vordert) en raad me aan om te bekijken of ik mijn basisverzekering kan aanvullen, ivm de kosten voor langdurige en intensieve fysioterapie. Want dat ga ik wel nodig hebben indien ik weer gewoon wil gaan lopen. Ook mijn andere been en heup hebben onder de afgelopen maand te leiden gehad. Met een tas vol met foldertjes, en met een iets fermere tred dan een uur geleden ga ik weer naar huis.

woensdag 5 maart.
Vriendinnetje Claudia heeft mij vanmorgen in de rolstoel alle hoeken van de Kinkerstraat laten zien. We hebben veel gelachen en ik merk dat als je in een rolstoel zit, iedereen en stuk aardiger tegen je is. Clau moest natuurlijk nog wennen aan het rijden met mij,  vooral omdat ik één been bijna gestrekt moest houden dus dat stak op schop-hoogte een beetje uit. Ook eng bij het oversteken, eerst mijn zere been en dan kom ik pas… Ik hou erg van controle over mijn leven kunnen uitoefenen dus dit was wel even een lesje in loslaten. Ik heb boodschapjes kunnen doen en we zijn de markt over gesjeest. Maar ik werk wel dat op deze manier winkelen eigenlijk niet zo leuk is want je zit gewoon op de verkeerde hoogte dus je ziet alleen maar de middenmoot. Maar wat heerlijk om er weer ff uit te zijn, ik zit al zo lang binnen! En het zonnetje scheen volop. Thuis heeft Clau de zware rolstoel ook nog naar één hoog getild, en mijn meubelen even voor me verschoven zoals ik het graag wil hebben. Hoef ik niet meer in die elektrisch verstelbare stoel te zitten. De voetensteun kan namelijk nét niet helemáál horizonaal. Die stoel wil ik overigens kwijt want past straks niet meer bij mijn nieuwe bank. Wie hem wil hebben mag hem komen halen.

Ik doe netjes mijn oefeningen, ook al doet het echt wel pijn en is mijn knie daarna strammer dan ervoor. Ik merk dat mijn been in de ochtend veel soepeler en steviger is dan aan na de middag. vanaf een uurtje of drie is het echt afzien en weet je gewoon niet meer hoe je moet zitten/liggen. met de stokken lopen is dan echt pijnlijk strompelen.

donderdag 6 maart
Mijn knie voelt s morgens goed aan, maar wordt gedurende de dag steeds stijver en pijnlijker. Met de taxi naar fysioterapie geweest, het lopen op krukken gaat een stuk beter dan maandag. Ik maak goede vorderingen, dus ben optimistisch. Voel me ook geestelijk een stukje beter, meer uitgerust, rustiger. Ook de interesse in de VU is weer terug en ik ben vandaag mijn mails gaan lezen. Maar dat gaat alleen niet zo handig via de VU webmail, ik kan mijn opgeslagen mails niet inzien en ook de agendaplanner niet,  maar iets is beter dan niets. Met een beetje mazzel blijft het goed gaan en ik ga echt proberen om over een week voorzichtig een paar uurtjes per dag te beginnen met werken. Grootste obstakel is echter: hoe kom ik op de VU?

vrijdag 7 maart
Oei, slechte nacht gehad met veel pijn. Gisteren toch en beetje teveel van mijn knie gevergd, ik heb namelijk ook nog staan koken. Heb zoveel mogelijk op mijn goede been gestaan, maar voor mijn zere knie was het toch wel teveel. Voor mijn goede been overigens ook! Ben enorm bang dat ik door mijn gestuntel het genezingsproces belemmer, maar ja, je kunt niet van buiten zien wat er vanbinnen aan de hand is. Ik vind dat best wel eng. Ik voel me in ieder geval weer een stukje minder oké dan gisteren. Lydia heeft, net als Claudia, ook aangeboden om me te helpen met het huishouden, want dat lukt natuurlijk niet meer nu ik al een maand niet kan staan. Lydia aspireert zelfs om een heuse opruimcoach opleiding te gaan doen. Zij vind opruimen leuk! (snap ik niks van) en is in een positie om van haar hobby haar werk te gaan maken, met mij als afstudeerobject?  Ik ben namelijk gewoon geen huisvrouwmateriaal, en een beetje hulp is zeer welkom, al moet ik wel over een hoge horde van schaamte  heen. Want ik wil natuurlijk gewoon zelf altijd alles onder controle houden he, en om hulp vragen daar hou ik helemaal niet van. Ik heb nu twee opruim grage vriendinnen waarvan een een opruim opleiding gaat doen, en een vriendin met een opleiding  tot binnenhuis architect… misschien moeten ze samen maar een bedrijfje gaan opstarten?
Misschien moeten Pieter en ik toch ook maar eens gaan nadenken om een werkster of schoonmaakdienst in te schakelen om een keer per twee weken ff de bezem door ons huis te halen. Ik zal nog wel een hele poos niet goed ter been blijven en in een opgeruimd huis herstel je fijner dan in een rommeltje. Huishoudelijke talenten zijn wij beiden niet, en dar zullen we ook niet gaan worden.
hele leuke middag gehad! Lydia is me komen halen en heeft me incl. rolstoel meegenomen naar de Markt in Amstelveen. Een heerlijke frappuchino gedronken bij Starbucks. Op de markt heb ik een leuke ijsblauwe tas gekocht, een lekkere Aleppo zeep met rozengeur en 2 leesbrilen met ophanging want ja, tegenwoordig heb ik +1.00 nodig om de steeds kleiner wordende lettertjes op verpakkingen te lezen. Ik heb er nu spijt van dat ik indertijd die doos met leesbrillen van tante Bar niet heb willen aannemen, maar toen had ik ze gewoon nog niet nodig. Daarna de rolstoel in de auto gezet en ben ik met mijn stokken naar de overkant gelopen, naar Japans resataurant Kokusay, waar we om een uurtje of vier heerlijk gegeten hebben. Mán wat die japanners allemaal met biefstuk en rauwe zalm en tonijn kunnen doen! Lekkere jasmijnthee erbij voor de spijsvertering. beetje wasabi, mjammie! Toch raar hoe smal mijn wereld is geworden, voor het ongeluk deden we zo’n middagje gewoon ff tussendoor, nu is het een echt uitje geworden.
Om 17.30 was ik weer thuis en nu zit ik op de bank te knikkebollen…………….zzzzzzzzzzzzzzzzzzzz