26 april 2014: terug in de lappenamand.
Ik loop al sinds gisteren te klapperen van de stress, mijn hart raced, ik ben bloed zenuwachtig en loop op eieren. Iedere keer als ik de buren op de trap hoor (en ze lopen niet bepaald zachtjes) verwacht ik verdere uitingen van agressie naar ons toe. Er gebeurt niets, maar de spanning is te snijden.
Ik ben echt bang en nu verstap ik me ook nog. KRAK! Mijn knie knakt ineens naar achteren en ik moet echt ff gaan zitten wegens de heftige pijn en de schrik. Het gevoel van instabiliteit is weer helemaal terug en ik loop ineens ook weer erg mank. Oeioeioei! Wegens de stressflow waar we momenteel in zitten en het gebonk op de vloer is thuis blijven niet bepaald wat we willen doen, maar mijn lief is helemaal over zijn toeren en ik kan ff niet lopen, en het is koningsdag dus overal beredruk. En onze auto heeft een platte band. No way out! Er zit niets anders op dan thuisblijven en doorbijten. Ik houd me dit weekeinde in ieder geval héél rustig en loop zo min mogelijk. Ik slaap alleen maar korte beetjes om dan weer wakker te schrikken. Wij zijn 2 hoopjes ellende. Oh wat haat ik dit huis! Het is een gevangenis.
29 april.
Slapen is nu echt een probleem geworden, teveel stress, te onrustig. Wakker liggend luisterend naar mijn ademhaling merk ik een ratelend geluidje op in mijn long, als ik op mijn linkerzijde lig . Links is mijn ‘in slaap val kant”. De komende dagen wordt dit rateltje steeds luider en begin ik me zorgen te maken. Dat rammeltje klinkt bekend…
1 mei
Omdat mijn eigen huisarts met vakantie is ga ik deze donderdagochtend bij de vervangende huisarts langs, omdat het rammeltje volgens mij precies zo begint te klinken als toen ik longontsteking had. De huisarts kan niets horen, maar ik moet wel zeggen dat ik vind dat hij ook niet erg zijn best doet om iets te vinden. Binnen 5 minuten sta ik weer buiten. Op het werk merk ik dat ik mijn blik niet goed scherp kan krijgen. Ik heb ijskoude handen en een heel warm gezicht, koppijn en ik heb het benauwd. Ineens wordt ik straalmisselijk en moet ik overgeven. Oei, foute boel! Thuis gekomen wordt ik in rap tempo zieker: een echte griep met 38.9 koorts, koude rillingen, zweten, spierpijn, hoofdpijn. Mán ik ben zo ziek als een hond en slapen, ho maar! Volgende dag ziekgemeld. Mijn longen maken inmiddels zoveel herrie dat het me hele nachten wakker houd. Liggen kan zowiezo niet door de hoestaanvallen.
5 mei
Het is Bevrijdingsdag en overal wordt de vrijheid gevierd. Ik bedenk me dat er meerdere soorten van vrijheid zijn: vrijheid van oorlog is er eentje, vrijheid van meningsuiting, maar vrijheid om je eigen leven vorm te geven is ook een belangrijke vrijheid. Die vrijheid moeten op dit moment een heleboel Nederlanders missen, omdat ze, net zoals Pieter en ik, wegens de gewijzigde regelgeving van Europa sinds 2 jaar ineens tussen wal en schip zijn gekomen. Wij verdienen nét teveel voor sociale huur, maar ook te weinig voor de vrije sector.
Ik voel me helemaal niet vrij, wij zitten gevangen in een situatie waar we maar niet uit kunnen komen en die situatie maakt mij letterlijk ziek. Vrijheid is relatief.
Twee weken geleden heb ik een bloedonderzoek laten doen omdat ik steeds zo vreselijk moe ben. Vandaag ga ik bij mijn huisarts langs om de uitslag te bespreken. Met mijn bloed is niets aan de hand, in de kern is mijn lijf goed gezond. Mooi om te weten, en ook dat ik dus ondanks overgewicht geen diabetes en dat soort enge dingen heb. Alleen een lichte bloedarmoede. (yeah, excuus om weer vaker biefstuk te eten).
Met de arts ook het gedoe met de buren, de constante geluidsoverlast en de doorlopende stress besproken. Als ik het allemaal zo op een rijtje zet is het totaal logisch dat ik inmiddels helemaal uitgeput ben! Zij hoort dezelfde klachten ook van andere patiënten en vind het frustrerend dat veel gezondheidsproblemen in onze buurt veroorzaakt worden door de slechte woningen. Maar verder kan zij er natuurlijk ook niets aan helpen.
Zij luistert wél goed naar mijn longen en hoort het rammeltje in mijn linker long wat ik zelf al bijna een week hoor: een beginnende longontsteking. Ik krijg weer een antibioticakuur. Wow, het is de derde longontsteking in zo’n 14 maanden, en dus ook de derde antibioticakuur. Niet best!
Dus nu heb ik me maar weer ziekgemeld, (en ik was nog 50% ziekgemeld) wat helemaal niet fijn is omdat mijn vervangster met vakantie is, en degene voor wie ik werk ook, want ik zou wel ff op de toko passen. En zo is mijn woonsituatie direct van invloed op mijn werk.
Het is Bevrijdingsdag en overal wordt de vrijheid gevierd. Ik bedenk me dat er meerdere soorten van vrijheid zijn: vrijheid van oorlog is er eentje, maar vrijheid om je eigen leven vorm te geven is ook een belangrijke vrijheid. Die vrijheid moeten op dit moment een heleboel Nederlanders missen, omdat ze, net zoals Pieter en ik, wegens de regeltjes van Europa sinds 2 jaar ineens tussen wal en schip zijn gekomen: teveel verdienen voor sociale huur, te weinig voor de vrije huurmarkt. Ik voel me helemaal niet vrij, wij zitten gevangen in een situatie waar we maar niet uit kunnen komen en die situatie maakt mij letterlijk ziek.
Vrijheid is relatief.
6 mei
Vannacht iets beter kunnen slapen. Gister nog 38.5 koorts, nu relaxed op 37.4
Ik voel me wel heel raar vandaag: last van een dikke tong, een keel zo droog dat ik bijna stik en moet kokhalzen en mijn eetlust is echt gewoon helemaal weg. (dat laatste vind ik niet erg, hihi) Maar nee, niet goed dus. Huisarts gebeld, symptomen besproken en zij vermoed een allergische reactie op de Amoxicilline. Meteen stoppen met slikken! Andere antibiotica gekregen, met anti-allergie pillen erbij. Ik heb afgesproken om even te wachten met slikken tot Pieter vanavond laat thuis komt, veiligheidshalve. Ik voel inmiddels wel een hele grote aversie tegen nog meer chemisch rommel in mijn lijf stoppen.